اشعار

در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد            وقـت جـوابِ هـم‌سـفــران بـر امـام شـد

پـاسـخ‌دهـنـده اوّل آنـان «زُهـیـر» بـود            كاندر حـضورِ سبـط نـبـی در قـیـام شد

عزیز فـاطـمه، ای‌کاش بی‌صدا نـشوی            خدا کند که به صحرا، چو خاکها نشوی
میـان گـریـه و زاری دعـا کـنم امـشب            برای لحظه‌ای از خواهرت جدا نشوی

امشب از این دشت و صحرا صوت قرآن می‌رسد            حاجیان عشق فردا عید قـربان می‌رسد

امشب از نـور خـدا لبـریـز شد آئـیـنه‌ام            می‌نشیند عصر فردا خصم روی سینه‌ام

امشب از غـصۀ تو خواب ندارد چشمم            غیر خـونـاب جگـر، آب ندارد چـشـمم
امشب از غصه و غم های تو هستم غمگین            بیم دارم که به گودال شوی نقش زمین

شمـعـم که با نـگـاهِ تو آتـش گـرفـته‌ام            امـشـب کــنـارِ آهِ تـو آتـش گـرفـتـه‌ام

پـیـرت شدم نگـاه به این پیر زن بکن            امشب بیا و خواهرِ خود را کفن بکن

می‌شود روشنی خـیـمه بمانی تا صبح            مونسم باشی و شب را برسانی تا صبح

می‌شود رَحم كنی حرفِ جـدایی نزنی            تا پیِ چـاره مـرا سر نَـدَوانی تا صبح

بین گودال و حرم، عطر فروشم فردا            تن عـریان تو را با چه بپـوشم فـردا؟

من ببـیـنم که تو بی پـیرهنی می‌میرم            تکـیۀ بر نیـزۀ غربت بزنی، می‌میرم

 پخش سبک ۱                                ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تــمــامِ هــسـت زیــنـب            روی از دست زینب (۲)

برادر جـان، غـم هجـران، زده اینـسان، به قـلب من شراره

متاب ای ماه امشب، تا نبینم صبح فردا را           ببار ای اشک تا دریا کنم دامان صحرا را
بریز ای آسمان خون جای باران بر زمین امشب           که پرپر میکند فردا خزان گلهای زهرا را

بگـذار با تو این شب آخر به سر شود            ای وای اگر که امشب زینب سحر شود

هر چه به صبح واقعه نزدیک میشویم            از غـصـۀ تـو دلـهـره‌ام بـیـشـتر شـود

آیه‌های نـور باش، مثل مـادرم که بود            یک زن غیور باش، مثل مادرم که بود

من فدای دین شوم، مثل مادرم که بود            خواهرم صبور باش، مثل مادرم که بود

سپهر چشم من خسته حال بـارانیـست            به دور خیمه علمدار در نگـهـبانیـست

شبی دگر ز سحر مانده، جمعمان جمع است            فضا صمیمی و این شام؛ شام پایانیست

گردن گرفت داغ مرا شانه های اشک            خون می چکد ز هر مژۀ من به جای اشک

دور از نگـاه دخـتـر تو، جـای مـادرم            کردم پس از نماز برایت دعای اشک

وای اگر امشبِ این دشت به فردا برسد           شـیـون و گـریـه و آهـم به ثـریـا برسد

به لب خشكِ تو دِق میكنم از غصه اگر           تیغِ خورشید بر این پهنه صحـرا برسد

آن شب که بودی انتخاب ظلمت و نـور           قومی در آغوش خدا، قومی ز حق دور

یک سو صف حق، سوی دیگر بود باطل           قـومـی پـی دلــدار و قــومـی بــنــدۀ دل

ما اندکـیم و خـیل دشمن، بی‌شمارند            ما چند فرد، اینان همه، چندین هزارند
این ظلمت شب، این شما، این راه صحرا            یاران من، این قوم، با من کار دارند

امشب سپاه حق و باطل صف کشیدند            یک دسته حق، یک دسته باطل برگزیدند
در انـتـظـار صبح فـردا می‌خـروشـند            یک دسته جان، یک دسته جانان می‌فروشند

منای عشق را حال و هوای دیگر است امشب           شب عاشور یا غوغای روز محشر است امشب
کنار یکدگر جمعـند هـفـتاد و دو قـربانی           سخن از بذل جان و صحبت از ترک سر است امشب

امشب فـقط مـانـده برای ما برادر            این دشت فردا می‌کند غوغا برادر

با من نگو فردا چه خواهد شد که زینب            می‌ترسد از غمهای این صحرا برادر

امشب عزیز فاطمه مهمان خواهر می‌شود           فردا میان قتلگه در خون شناور می‌شود
امشب درون خیمه گه دارد هزاران گفتگو           فردا در این صحرا سرش دلدار خنجر می‌شود